Κάτω από τα αστέρια(ιστορία μικρού μήκους)

Είμαστε στο αυτοκίνητο εγώ και εσύ.... Ο προορισμός μας είναι ένα πατροπαράδοτο πέτρινο σπίτι στο λόφο στο αγαπημένο μας νησί.

Προσδοκίες μας πλημμύρισαν, αυτή η θερμή υποδοχή ήταν που προσμέναμε. Τα χαμόγελα, οι αγκαλιές και τα δάκρυα χαράς.... Αυτό χρειαζόμασταν μετά το μεγάλο και κουραστικό μας ταξίδι. Παρατηρώντας το περιβάλλον μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου απλώνεται ένα μοναδικό τοπίο της μητέρας φύσης. Βράχια από την μια πλευρά, δάσος από την άλλη. Ανοίγω το παράθυρο, παίρνω μερικές βαθιές αναπνοές και κλείνω ερμητικά τα βλέφαρα μου. Αφήνω τις μυρωδιές του δάσους να με παρασύρουν σε έναν μακρινό, μαγευτικό και σχεδόν απόκοσμο παράδεισο.

Ακούς χαρακτηριστικά τον γκιώνη(κουκουβάγια), τους γρύλους, και τα μικρά ζώα που κυκλοφορούν εδώ και εκεί. Η ατμόσφαιρα έχει γλυκές νότες από πεύκο, ξερό χορτάρι και πικροδάφνες. Καθώς το άρωμα του καλοκαιριού τρυπά τα ευαίσθητα ρουθούνια μου νιώθω πως εδώ είναι η γαλήνη, εδώ είναι το ρομάντζο που λείπει από την ασφυκτική πόλη. Εδώ στο νησί οι ρυθμοί πέφτουν. Σε παρασέρνει το γλυκό αλλά ψυχρό αεράκι, τώρα δα χτυπάει το πρόσωπο μου, ατενίζουν μερικές τούφες από τα μαλλιά μου εδώ και εκεί.

Ανοίγοντας μεθυσμένη τα μάτια μου κοιτώ ψηλά τον ουρανό. Το ασημένιο φεγγάρι μετατράπηκε σε σιωπηλό παρατηρητή, γίνετε μάρτυρας του έρωτα, αφουγκράζεται χαρές και λύπες, γίνετε πνευματικός σε απωθημένο, κάθε ανεκπλήρωτο όνειρο και μικρές ή μεγάλες αμαρτίες.

Με σκούρο φόντο τα αστέρια δημιουργούν ένα χρυσό ποτάμι, εκεί που οι άγγελοι πίνουν νερό, εκεί που λούζονται οι νεράιδες, και τα ξωτικά...

Με ελάχιστο φως στο δρόμο το σκοτάδι φαντάζει πυκνό, σου αγγίζω απαλά το χέρι. Μου ανταποδίδεις και μου λες «Μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ, το φεγγάρι είναι εκεί και φέγγει τον δρόμο» Σου χαμογέλασα και συνέχισα να κοιτώ έξω...

Ακούμπησα το κεφάλι μου προς τα πίσω σαν να μην είχα άλλη δύναμη να το κρατήσω στην αρχική του θέση..... Αυτή η ψυχική ηρεμία και η ησυχία που επικρατούσε με παρασέρνει σε μονοπάτια γνωστά και άγνωστα....

Κάπου στην διαδρομή αυτή η ψυχική ηρεμία ήρθε να την ταράξει το απότομο φρένο του αυτοκινήτου που μόλις πάτησες. Με δυνατά καρδιοχτύπια σε κοίταξα στα μάτια με ένα βλέμμα απορίας και φόβου... Πριν προλάβω να συνέλθω από το σοκ μου είπες κάτι παράξενο κινείται ανάμεσα στις φυλλωσιές. Χαμήλωσα το βλέμμα και πήρα μερικές βαθιές αναπνοές.

Βγήκα έξω από το αυτοκίνητο σχεδόν σαστισμένη και μονολόγησα «Δεν μπορεί να συμβαίνει πάλι το ίδιο, δεν μπορεί να ακούει και να βλέπει ξανά πράγματα που αγγίζουν την φαντασία» Δάκρυα απόγνωσης και λύπης μούσκεψαν το πρόσωπο μου.... Πίστευα πως όλος μας ο κόπος πάει στράφι, πίστευα πως μετά από τόσο καιρό συνεχούς προσπάθειας θα απέδιδε περισσότερα θετικά αποτελέσματα...... Δεν στάθηκα όμως εκεί, σε είδα να κατευθύνεσαι προς το σκοτεινό δάσος με γοργό βήμα. Σε ακολούθησα σε μια απρόσμενη περιπέτεια....

«Γάργαρο νερό ακούγεται πίσω απ' τις φυλλωσιές» μου είπες και άρχισες να τρέχεις.... «Στάσου, περίμενε με» Σου φώναξα. «Κάνε ησυχία μάλλον εδώ κρύβονται οι νεράιδες και τα ξωτικά!» Μου λες χαμηλόφωνα. Μην μπορώντας να αρθρώσω ούτε λέξη ένιωσα τα λόγια σου σαν κοφτερό μαχαίρι μέσα στην καρδιά μου. Καυτά δάκρυα κυλούν τώρα από τα μάτια μου. Αδιαφορώντας για τους εκάστοτε προβληματισμούς μου, εσύ συνεχίζεις να προχωράς και ξωπίσω σου.

Κοιτώντας ολόγυρα ακολούθησα το παράδειγμά σου, σιγοπατώντας ανάμεσα στις φυλλωσιές ώστε να μην ταράξω την αύρα των μαγικών πλασμάτων του δάσους, ξεπροβάλλει μπρος μου ένας κήπος με μεγάλες ροζ ροδακινιές. Μένοντας άναυδη στην θέα τους ήρθα κοντά σου, πέρασα τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα δικά σου και ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο σου.... Παρά την σιωπή που κρατούσε ανάμεσά μας καθίσαμε αρκετή ώρα παρατηρώντας το τοπίο... Με πήρες αγκαλιά και μου φίλησες στοργικά το μέτωπο! Με κοιτούσες σχεδόν μεθυσμένος από αγάπη, τα μάτια σου είχαν εκείνη την λάμψη όταν σε πρωτογνώρισα. Τότε σου ανταπέδωσα ένα ερωτικό φιλί στο στόμα, ήθελα να σε παρασύρω στα άγνωστα του πόθου, του έρωτα και ηδονής!

Μα πες μου πως να αντισταθείς; Δε μπορείς.... Ενδίδεις..!

Ύστερα σε κοίταξα γλυκά..... Σου είπα ένα τρυφερό Σ'αγαπώ και φύγαμε.

Όταν πια φτάνουμε στο σπίτι του λόφου στην αυλή του αν και δεν είχε πολλά υπήρχε μία μεγάλη χαρουπιά, στέκεται εκεί αμέριμνη και αγέρωχη.... Πέντε μέτρα απείχε από εμάς κι όμως είναι απόκοσμη το βράδυ.... Την έκανε αφιλόξενη... Τρομακτική..... Αυτό το πυκνό σκοτάδι γύρω μου που αντίκριζα κάθε τόσο έσπαγε όταν έστρεφα το βλέμμα μου προς τα πάνω, ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια, τον καθιστούσε κάτι παραπάνω από μοναδικό.....

Ανεβάσαμε τις βαλίτσες μας στο δωμάτιο μας.... Ένα παραδοσιακό πέτρινο υπνοδωμάτιο που χάσκει στον ωκεανό. Μία φουρτουνιασμένη θάλασσα είχαμε ως θέα από την μία πλευρά και στα αριστερά της ήταν το κοντινότερο χωριό, που με τα φώτα του έδινε μια άλλη χροιά στα μανιασμένα κύματα....

Μείναμε αγκαλιασμένοι εκείνο το βράδυ αγναντεύοντας την μητέρα φύση που μέσα της έκρυβε χρυσές ακρογιαλιές και πολύχρωμα δειλινά....

Τότε πριν κλείσεις τα μάτια σου, σου είπα ότι φοβάμαι την σιωπή.... Εννοούσα την δική σου σιωπή.... Αυτά ήταν τα τελευταία μου λόγια, οι τελευταίες μας στιγμές μαζί, τώρα θα κοιτώ ψηλά ψάχνοντας να βρω εσένα ανάμεσα στα αστέρια.... Αντίο ξαφνικό μου είπες αγάπη μου, γιατί; Εκείνο το ερωτηματικό θα μου μείνει μέχρι να σε συναντήσω ξανά....