ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ n.5

Λίγες μέρες μετά….

«Πότε θα σταματήσεις να πηγαίνεις στο σπίτι του Πασχάλη;»

«Όταν αρχίσεις να με ακούς μαμά. Και στην τελική τι κόλλημα έχεις φάει μαζί του;»

«Δεν το καταλαβαίνεις ότι προσπαθώ να σε προστατέψω;»

«Από σένα ή από εκείνον που στην τελική δείχνει περισσότερη κατανόηση και χάρη σε αυτόν έχασα κιλά. Ούτε πονάω, ούτε πεινάω, έχω περισσότερη ενέργεια, πάω στο πάρκο και παίζω με τα υπόλοιπα παιδιά.»

«Έχει βγει από το ψυχιατρείο τι δεν καταλαβαίνεις; Ούτε που νοιάστηκε η ίδια του η οικογένεια να δει τι κάνει. Που ξέρω εγώ τι άλλο κρύβει αυτό το αγγελικό πρόσωπο.»

«Εγώ σου λέω τόσα θετικά για τον εαυτό μου και εσύ κοιτά να μου καταστρέψεις την εικόνα ενός ανθρώπου που με κάνει να νιώθω ασφάλεια και να ζω πραγματικά σαν παιδί. Εσύ τι ακριβώς κάνεις; Εγώ το μόνο που ακούω από σένα είναι τόφαλος, φάλαινα, αγελάδα, μοσχάρι, τρώω σαν το γουρούνι. Αντί να δεις το πρόβλημα και να το βελτιώσεις το χειροτερεύεις. Εδώ ο μόνος άνθρωπος που μου εξήγησε τι είναι περίοδος είναι ο Πασχάλης. Εσύ μου έδωσες σφαλιάρα θυμάσαι; Τώρα βγες από το δωμάτιό μου.»

 

Κάπου το ίδιο βράδυ…

«Πασχάλη κοιμάσαι; Αυτός ο χασάπης που είναι απέναντι στο πάρκο νιώθω ότι μας παρακολουθεί τα βράδια.»

«Έχει μια μαύρη ή κόκκινη κουκκίδα πάνω στην ποδιά;»

«Όχι»

«Πήγαινε μέσα και κλείσε την κουρτίνα και τα παράθυρα και κάνε ησυχία.» 

«Εντάξει αλλά ξέρεις ποιος είναι;»

«Ίσως και να ξέρω και θέλω να είσαι έτοιμη για ότι και να συμβεί μπορεί να είναι κακός οιωνός.» 

«Τι εννοείς;»

«Πήγαινε μέσα και κάνε αυτό που σου είπα.»

     Όντας στο παρκάκι απέναντι από την πολυκατοικία ο Πασχάλης έχει ήδη προϋπαντήσει  τον απρόσμενο και σχεδόν ύποπτο καλεσμένο. Κατά την διάρκεια της συζήτησης παρατηρεί ατέλειες που τον προδίδουν στα μάτια του Πασχάλη. Ως ακροατής και συνάμα συνομιλητής τον κοιτά ξανά και ξανά στα μάτια, στα χείλη και τα χέρια. Το ξεβαμμένο και θαμπό μπλε στα μάτια, τα καμουφλαρισμένα μελανά χείλη και τα χέρια γεμάτο εκδορές ήταν τα πρώτα σημάδια για το πνεύμα – ξενιστή που φιλοξενείτε από ένα ανυποψίαστο πολίτη. Όσο η συζήτηση προχωρούσε ο 45χρονος άντρας με αισθητή την πειθώ πως είναι ο πατέρας των κοριτσιών. Ο Πέτρος όπως παρουσιάστηκε αλλά και συστήθηκε κρατούσε στο χέρι έναν φάκελο. Ένα και μόνο σκοπό είχε, να σημαδέψει τα μέλη της οικογένειας που ήταν υποψήφια για το επόμενο πνεύμα. Υπήρχε μια ιεραρχία όπως παρατηρήθηκε, το καθένα από αυτά είχε και μία αποστολή. Ο Αντώνης Κουρτσάρος φαινόταν να είναι πνεύμα επιλογής νέου ψυχρού εκτελεστή.

 

Ο Πασχάλης για να αποτρέψει την «επιλογή» μέσα στην τσέπη του είχε λίγο άρτο μουλιασμένο μέσα σε κόκκινο κρασί. Σε  μια στιγμή αδυναμίας ανάμεσα στον ξενιστή και τον αδικοχαμένο 45χρονο βρίσκει την ευκαιρία να του δώσει στο στόμα ένα κομμάτι από τον άρτο. Ο Αντώνης μαζί με τον Πέτρο που ήταν πλέον σαν ένα αρχίζουν να υποφέρουν από φρικτούς πόνους. Ένα μαρτυρικό προσωπείο σχηματίζεται όταν ο Πασχάλης επιχειρεί να δώσει άλλο ένα κομμάτι του άρτου. Με δύο νίκες στην σειρά το αδύναμο πνεύμα δεν έχει παρά την επιλογή να ακολουθήσει τον οιωνό του Θεού. Τον βάζει να κάτσει σε μια καρέκλα δένοντάς τον σε σκοινιά εμπλουτισμένα από λάδι, κρασί και διαβασμένο από τον παπά.

«Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά πρέπει. Έχω το κλειδί του Αδάμ, πράγμα που σημαίνει πως είναι η θέση σου δυσκολεύει.»

«Ένα και μοναδικό χρέος είχα απέναντι στον αφέντη να του φέρω νέα ψυχή γεμάτη θυμό και μίσος.»

«Κάτι που απέτυχες»

«Εσύ και οι φίλοι σου δεν θα την γλυτώσετε, η Τριανταφυλλιά δεν είναι εδώ.»

«Πόσο σίγουρος είσαι;»

«Εκατό τις εκατό» και φτύνει τον Πασχάλη στην μούρη