Κάποιες μοναχικές νύχτες

 

Σαν κοιτώ έξω από το παραθύρι μου μνήμες ξυπνούν

Θυμάμαι τότε που πλαγιαζες δίπλα μου, και εγώ έμπλεκα τα δάχτυλα μου στις μπούκλες σου

Θυμάμαι που χανομουν στην λάμψη των δικών σου αστεριών, εκείνα τα μάτια μου έλειψε να αντικρίζω

Τότε που η ψυχή σου γινόταν καθαρός ουρανός δίχως σύννεφα και δίχως αστραπές

Οι νύχτες κάποτε μετατρέπονταν σε μέρα

Φιλούσα τα απαλά σου χείλη άγγελε μου, τότε που ανάμεσά τους άφηναν να ακουστούν οι αναστεναγμοί του έρωτα

Ένας Παράδεισος σκέτη κόλαση.....

Μου κρατούσες το χέρι και εγώ δειλά σου ψιθύρισα Σ' αγαπώ

Η κορύφωση ήταν κοντά..... Ναι το ένιωθα...... Το ένιωθες και εσύ.....

Σε θέλω μου έλεγες.... Σε θέλω και εγώ.......

Αφήνοντας δυνατούς αναστεναγμούς η αγκαλιά γινόταν λιμάνι για δύο κορμιά κουρασμένα

Εκεί αποκοιμήθηκα ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς σου

Ύστερα ένα στοργικό ζεστό φιλί μου έδινες στο μέτωπο για καληνύχτα....

Μετά από τόσα χρόνια ακόμα θυμάμαι, θυμάμαι "εμάς" πρίν φύγεις, πρίν μείνω μόνη.....

Καληνύχτα άγγελε μου όπου και αν είσαι! Ίσως κάποτε ξημερώσει τούτη η νύχτα....