Σκέψεις κενές

 Ιστορίες για καληνύχτα μου γνέφω καθώς ο μοναδικός αφηγητής ήμουν εγώ. Οι σκέψεις μου κρατούσαν συντροφιά. Έρχονται και φεύγουν αστραπιαία και ρωτώ εγώ, ποιος θα τις σταματήσει; Ποιος θα τις βάλει ένα φρένο;

Είναι στιγμές που οι σκέψεις παγιδεύονται στο υποσυνείδητο και μετατρέπονται σε εφιάλτες. Μα παρατηρώ ένα κενό. Μια τρύπα που όλο και μεγαλώνει. Δεν είναι των σκέψεων, αλλά οι σιωπές και η μοναξιά. Ήταν πότε – πότε κραυγαλέες και με κρατούσαν ξύπνια κάποια βράδια. Οι καληνύχτες δεν είχαν πια μορφές, δεν έκρυβαν μέσα τους κρυφούς πόθους, δεν είχαν μια γλυκιά χροιά να τις συνοδεύει. Ήταν άψυχες, σκοτεινές και άδειες όπως εκείνες οι πληγές τις ψυχής μου. Αυτές ήταν οι καληνύχτες που με συντρόφευαν πια τα βράδια, σιωπηλές, στεγνές και γεμάτες σκέψεις κενές.